Meedogenloze observator blikt terug, kunt U nog blikken, blik dan mee!

Meedogenloze observator blikt terug, kunt U nog blikken, blik dan mee!

MEEDOGENLOZE OBSERVATOR FRED VAN DER WAL BLIKT TERUG. FLASHBACK ON THE SOUND OF THE NATIONS!

fred van der wal: “nog steeds vervuld van nostalgie naar de goot…” (deel 1)

In mijn verhaal ” Kruisgang” dienen de drugs en de bizarre sex niet als opwekkende party talk of opwindende porno, maar alleen als tijdverdrijf voor het onderlijf om de verveling van het alledaagse te verdrijven, waar ik een Meester in ben. Ik ben blasé als het op ’t gebied van sex aan komt. Okee; ik mag dan mijn l*l niet alleen met pissen hebben versleten, maar aan alles komt een end. Limieten dus. Het wilde leven heb ik al lang geleden achter mij gelaten. Ik hoef ook niet zo hard meer om mij heen te trappen behal ve als het een of ander werkeloze bijgoochempie die alles beter weet dan ik zelf op mijn heilloze weg komt. . . van die tiepes vrouwtje weg, kindje uit huis, opoe dood, hondje aan de kanker.
Ik gebruik verder liever de leeuwentemmers zweep om mijn opponenten mores bij te brengen.
Wie niet horen wil moet voelen. Keihard en swingend een lap dance op de maten van de pijnkreten uitvoeren in de Alle Kits Okee Bar van Tante Sjaan, die 180 ponder.
Ja, wie wil dat niet! Je verteringen kun je op de lat laten schrijven als de zak met poen weer eens leeg is en de maag rammelt. Ja, dat is het ware artistieke leven.
Ik verveel mij dan ook geen ogenblik met mijn bizarre hobbies. En afwijkende sex of nachten doorhalen en doorzakken hebben niets met de modieuze modellen- of uitgaans wereld te maken noch met trendy discos waar ik kind aan huis was in mijn Amster damse periode, dat kunnen webloggertjes en een bepaald soort bootvluchtelingen zich gewoon niet voor stellen in hun stoutste dromen met hun plestik buitentafel op het balkonnetje van de flat.

Stoute dromen?

Stoute mannen hebben stoute dromen. Dat kennen die mensen helemaal niet. Dat is Ikea op zondag, de woonboulevard, het over bruggings krediet, een zesdehands otootje, kijvende buren en een wurgende hypotheek last. Ik gun het ze allemaal. Niet iedereen kan zich in een luuks leventje wentelen als het luukse paardje Fred van der Wal die daarbij ook nog eens een geboren stinkbom èn ras genie is.
Hier struint in het verhaal een totaal los geslagen kunstschilder als peintre maudit humorloos langs de terrassen des levens, zoekt zijn zieleheil in de Satanskerken en zijn fysieke genot des nachts langs de baan in de Haarlemmer Hout op zoek naar een al of niet veneriese, puisterige, broodmagere brood poot met een alcoholprobleem of een stoot dwangmatig aan sex verslaafde gehuwde homosexuele ouderlingen van de gerefor meerde kerken vrijgemaakt buiten verband op art. 31 of desnoods gaat hij voor een paar euro dollars mee met een ranzige flikker die hem met liefde wil pijpen zonder condoom voor vier eurootjes en drie halen twee betalen, want ik let op de kleintjes in het Bois de Boulogne waar al die Zuid Ameri kaanse travestieten en transseksjuwelen rond dwalen met hun pan fluit.
En aangezien we al decennia lang midden in het aids tijdperk zitten is het begrijpelijk dat de hoofdpersoon van mijn nieuwe boek elke maand een polikliniek voor geslachts ziekten bezoekt voor de zoveelste aids- en hepatitis b test.
Niet alleen loopt hij trichomonas, chlamydia, candida albicans, hepatitis B, C en de rest van het alphabet op, herpes genitalis, gonorrhoe, genitale wratten en een syf op maar er verschijnen ook grote bloemkoolachtige gezwellen die een spons achtige structuur hebben op de huid tussen balzak en anus die de grootte van een poef aan zullen nemen zodat je gewoon op je ballen kunt plaats nemen als op een spring kussen of een skippyball. “Bouncy bouncy Bouncy back” als in dat lied van Bobby Vee Like a rubber ball. Gezegend zal je er mee zijn! Nee, daar kun je niet mee thuis komen bij moeder de vrouw met je genitale aan hangsel, die schrikt zich dan een hoedje en gaat van haar stokje!

Ik dacht als interviewster dan ook een totaal uitgewoonde half waanzinnige hologige ar tiest aan te treffen toen ik een afspraak met de kunstenaar maakte, maar niets is minder waar. Zijn gezondheid trekt al weer wat bij, de hepatitis B aanvallen lijken overwonnen, okee hij ziet nog wel groeen en geel bij het braken, de ademhalingsmoeilijkheden zijn voorbij, de herpes genitalis onderdrukt, de aids virusremmers blijken heel aardig aan te slaan en voorspellen een gouden toekomst, de drank, de drugs en de bizarre sex praktijk en heeft hij nog niet helemaal geminimali seerd tot een randverschijnsel, want je wil toch ook wel eens wat als steuntrekker, maar het gaat dankzij Prozac al weer de goede kant op en hij blijkt voor negen uur ’s avonds niets te drinken, slikken, snuiven of spuiten, maar na negenen dubbel op. Liederlijkheid troef in het artistieke leven, want dat duurt maar even!

U bent weer terug gekeerd tot het vegetarisme, terwijl U zelfs het uiterst riskante barebacken definitief vaarwel hebt gezegd en het prachtlied “Spring maar achterop” zingt U sinds enkele weken niet meer in de Dark Room.

Ja!

In Uw novelle “Als ik van verre in de spiegel kijk door mijn paarlmoeren toneelkijker met mijn Sombrero vol espresso moet ik al kotsen van mij zelf, dus kunt U nagaan als ik een 10 x 20 verrekijker neem” neemt U afscheid van het ruige leven en de sadomasochis tische bisexuele sien maar nog niet het Fist Fuck gebeuren ten volle afgezwo ren?

Ik hoef niet zo nodig meer wild tegen bepaalde bootvluchtelingen op zondag of rancuneuze Friese webloggertjes op zaterdag aan te trappen tot aan beenbreuk toe of mijzelf in gevaar te brengen met bizarre groepssexsessies en totale openbare dronkenschap!
Decadentie is namelijk ook niet alles in het leven heb ik pas ontdekt. En wat de ellendige Amsterdam city betreft:” Ik heb net een plechtige eed gezworen daar nooit meer te gaan wonen. De stad is tot een open gas kamer verworden. De helft van de bevolking daar is allochtoon. Mag ik bedanken? Daar encanailleer ik mij als Ivoren Toren kunstenaar niet mee. Die bewoners komen allemaal uit landen waar het schraalhans keukenmeester is en je de hongerlappies als vliegen van je af moet slaan. Daar voel ik mij echt te goed voor. Ik wil ze niet eens aanraken en er niet naar kijken. En ze lijden daar allemaal aan de vliegende tering, schurft en geslachtsziektes.
Om kleine jongetjes in hun reet te gaan naaien heb ik ook geen zin of de beuk bij je kleine zusje er in gooien, dan denk ik: laat maar! Als een ander zijn gang wil gaan dan doettie dat maar. Ik was mijn handen gelijk een Pikkie Pilatus in onschuld!
Amsterdam is niet meer de schuldeloze stad van mijn bedreigde jeugd. Integendeel.
De smeerlapperij, de verontreiniging, de agressie, het afgrijselijke multikulti denken, de no go areas, het bukken voor de Islam, de stress, het verkeer, de afleiding, de hoererij en de ontucht, het gebrek aan schoonheid en natuur, het linsk bestuur, het Vondelpark dat elk jaar tien centimeter dieper weg zakt in de modder van het laag veen en waar niets aan valt te doen. Ik ben een campagne begonnen met stickers: ” I hate Amsterdam”.
Ik ben zelfs geen lid meer van de Neder landse Liga Voor Vrije Tijds en Beroeps Bisexuelen sinds ik Zoenvis heb ontmoet. Ik ben ook niet langer promiscueus. Ik ga ook niet meer de hoer op, maar ook niet er af, Hahaha! Ik druk ook geen ongekookt ei meer in andervrouws k*t zonder dat daar een reden voor is. Er moet een stoot zeezout over heen.
Roze zaterdag vier ik niet meer en om mij op een plat bodem in de Amsterdamse gracht en nog langer naakt of in dameslingerie gehuld mij af te laten trekken door een man in een leren pak met een zweep in zijn klauw is mij een brug te ver. Ik had vroeger niets tegen een vaste relatie met een gehuwde homo- of bisexuele man, maar wel tegen promiscuiteit en exhibitionisme. En hij moest niet te mager zijn want wat dat betreft houd ik van kwantiteit en kwaliteit. Onder de vijfenengentig kilo ga ik niet. Ik zal nooit meer een intieme relatie beginnen met een hetero- bi- of homo man. Die neiging om heteros te bekeren tot het ware bi- of homo sexuele leven heb ik niet meer. Ik laat ze als bitterballen in het sputterende vet buin bakken als een hondendrol. Ik was de evangelist van het leninistischmarxistisch trotzkistiesreetkeespoepstampers collectief maar hield het daar niet lang uit. Heb je het ooit zo bruin gegeten? Ik niet!

Uw statements komen eerlijk gezegd net iets al te overtuigd over. Ik geloof U maar half! U komt namelijk cool, calm and collected over. Uw wanen zijn geregisseerd, Uw paranoia binnen de perken, Uw tegennatuurlijke perversies en bisexualiteit lijken reclame materiaal uit een tv spotje voor de Satanskerk.

Uw visie is de mijne niet, dat heb ik al eerder vast gesteld. Ik ga betreffende het waar heidsgehalte er maar niet verder op in en het ios goed om met mij uit roeien te gaan maar achteraf kwaad kersen eten in de tuin van de dominee in Tiengemeten.

Als ik ” In praise of the anus” lees met als ondertitel “De avonturen van een perverse kunstschilder” blijkt dat U het eigenlijk alleen nog maar bonter heeft gemaakt. U kunt er werkelijk geen genoeg van krijgen anaal genomen te worden door mannen zowel als vrouwen met een wild om zich heen slaande S.M. hobby en King Size voorbind dildos.

De hoop heeft het in mijn proza al weer gewonnen van het pessimisme, maar wel wil ik nog een novelle over mijn leven van de twintig jaar schrijven van 1969-1989 waarin werkelijk geen lichtpuntje aan het einde van de donkere tunnel viel te ontwaren. Het wordt een verslag van het verrotte leven van Fred van der Wal dat begon met een buitengewoon ongelukkige start in de veertiger jaren van de vorige eeuw en hoe hij vijf maal ontsnapte aan een voortijdige dood.
U vraagt mij of ik dan geen hol heb ter grootte van de IJ-tunnel? En of er een peloton mariniers doorheen kan marcheren met de bajonet op het geweer en een tamboer majoor voor op met boemketel? Ik weet het niet. Ik heb hooguit een hol als een fietstunnel. Fiets ‘m er in, zou ik zo willen zeggen. Ter land, ter zee en in de lucht! Op een opoefiets moet het lukken als de bagage drager er af wordt gehaald!
De verhalen voeren U mee naar de peilloze afgrond van de Amsterdamse under ground met zijn half waanzinnige zwervers, dak lozen, transsexuelen, drugs verslaaf den en mislukte, aan alcohol verslaafde kunstenaars die van de contraprestatie leefden op kosten van de belastingbetaler.
Hierbij ben ik geen koele afstandelijke be schouwer met het potlood in de hand zoals de overbetaalde stadscroniqueur Martin Bril van de Volkskrant, maar ik ga wel met al die losers weken lang hand in hand op pad, slaap samen met ze in een slaapzak onder brug gen, maar niet voor ze zich grondig hebben gedoucht, pleeg roof overvallen, aanranding en en rip deals en ga telkens blubberend kopje onder in het riool van de zelfkant via het maatschappelijke afvalputje van de grote stad, maar kom toch steeds weer boven, al is het soms op het rand je en tegen wil en dank, zo nu en dan ontwaak ik in mijn door geseken slaapzak soms zelfs met een hondendrol of weg geworpen be bloede tampon in mijn bek. Ja, dan is het slikken of stikken! En ik begin echt geen rela tie met een vrouw die me niet regelmatig wil neuken met een voorbinddildo en de zweep weet te hanteren. Ik ben toch niet gek???

Maar was het nou echt nodig om zo diep te gaan met Uw holwortel?

Ja, dat was het. Ik doe alles tot in het extreme. Toen ik op die vreselijke opleiding voor onderwijzer zat was ik op de gezond heidstoer onder invloed van mijn streng gereformeerde vriendin, die het altijd weer had over dat zij zo ” natuurlijk mogelijk wilde leven”. Ik vond dat pure shit, maar voor de ware liefde heb je heel wat over.
Ik zei tegen haar dat ze beter een koe kon worden als ze zo natuurlijk wilde leven. Ze werd toen heel boos.Toen het uit ging met die nymfomane jonge vrouw was ik nog net geen drieëntwintig en dacht; ik heb jaren lang mijn tijd zitten te verdoen met een godsdienstwaanzinnige teef die zwartjes wil gaan bekeren maar in de kookpot van het opperhoofd nog eindigt in de een of andere kraal in Verweggistan.
Ik begon die kweekschool en alles wat daar mee te maken had te haten.
Ik wist; er is meer, dit is niet alles, dit is absolute bull shit. Ik heb stof nodig om te schrij ven en te schilderen. Ik kan niet fantaseren, daar ben ik niet romantisch genoeg voor, weet je. Ik heb de realiteit nodig en de realiteit heeft mij nodig. Het is een en al symbio se. Ik heb het echte leven nodig. Als je een kunstenaar wilt zijn leef dan als een kunste naar en speel niet de gereformeerde boerenlul die niet verder komt dan zijn knauwerige dialekt lang is. En waar vond je het ware artiestendom in the silver sixties?
Juist: In Amsterdam en niet ergens in Rotterdam, Maastricht, Groningen of Friesland bij die boertjes. Amsterdam was tien jaar lang het kolkende, kokende centrum van kunst, vrijheid en allerlei subculturen en daar hoorde ongebreidelde sex in alle variaties ook bij. Voor mij lagen daar de onderwerpen voor mijn verhalen en schilde rijen voor het op rapen. In 1996 heb ik al die gereformeerde klootzakkies de deur uit getrapt en daarmee ook hun schijnheilige gristelijke smoesjes. De nacht van de lange lullen, noemde ik dat, naar analogie van de nacht van de lange messen. Met mij is de S.S. de kunst binnen gemarcheerd hebben ze wel eens gezegd bij de linkse kliek, maar daar lach ik om.

U zegt dat met een bittere glimlach?

Ja, dat zeg ik. Dat kun je pas zeggen als je zelf aan losers drug number one begint, crack en vooral als je dat smerige spul rookt met hoererende transsexuelen, psychies gestoor de hoerenjongens, dwangmatige travestieten en gil lende relnichten op doorweekte bed den in smoezelige achteraf hotelletjes in de Warmoesstraat te Amsterdam.
Ik gebruik mannen en vrouwen als wegwerp artikel om mijn externe secreties in kwijt te raken. Snotlappen, meer zijn zij niet. Klotsende vleeszakken verschrompeld vel, gevuld met bloed, zweet, tranen, stront en pis, dicht geknoopt bij de navel.

Wat trok U aan in deze helse sferen?

Simpel. Ik kon niets anders vinden dat verder van de griffermeerde gezindte af stond dan deze mensen die maar liefst man en vrouw tegelijkertijd zijn en dat uit vieren op allerlei manieren en ook nog eens verslaafd aan drugs en alcohol, maar vooral aan de snelle sex zijn.
De geperveteerde homosexuele broer van die gereformeerde brave E.O. producent H. v. S. was HIV positief en lag in een New Yorkse flat weg te rotten op een matras op de kale beton vloer met als enig meubilair een zwart leren zweep en een paar hand boeien naast hem. Het handvat van de zweep was tevens een dildo dus het was werkelijk een multi functioneel instrument uit het sadomasochistiese pain en pleasure assortiment.
Bij mijn jongste dochter in Nijmegen hangen de handboeien aan de trekker van de plee; Met liefde ketenen zij elkaar vast aan de bril. Mijn oudste dochter heeft zelf met panter bont gevoerde handboeien.
Mijn afdalen in die sexuele hel was A Dogs Day Inferno en daarom ook A Hell Of A Job. Diep er in de perverse waanzin kun je niet afdalen dan ik heb gedaan in de achter liggen de jaren.
Ik zeg daar op tegen elke liefhebber van het kinky genre: At your service!
En kniel neer, sla de ogen zedig naar de grond en vang de lippendienst aan! Alleen als het een beetje appetijtelijk is, anders geef ik de pijp aan Maarten!