ARMOEDE HOUDT NETJES, DAT SPREEKT TOCH VANZELF…HOOR JE OVERAL ZEGGEN

Dan weet je weer als je door Amsterdam oud West loopt; armoede houdt netjes en waar gehakt wordt vallen spaanders. Ik houd dus mijn beide klamme jatten op de zakken van mijn colbert, anders wordt je piet vol met poen nog gejat waar je zelf bij staat. En de prettig ogende multi culti vrouwtjes zijn daar van acht tot tachtig voor een pijp drop te pakken in alle rangen en standen en kleuren van de regenboog, dat zal je de kop echt niet kosten, hoorde ik van een uitgetreden lid van de Pinkster gemeente te Heerenjezusveen. Toch blijft mijn seksjuwelen keuze beperkt tot het Kaukasische ras, anders krijg je gelijk de hele stam op bezoek en is de ijskast in no time leeg, je dochter met een dikke buik gezegend en je zoon tot homosuwaliteit bekeerd. Modern samen leven. Nederland bekent kleur.  Mag ik ook nog even die fundamentalistische dominee uit H. vermelden die zijn twaalfjarige zoon mee nam naar de wallen in Amsterdam om zichzelve eens breed te oriënteren op het commerciële aanbod van lillend kutspek onder het mom van sexuele voorlichting aan een minderjarige. Dominee was weer eens bloedjegeil. De voornaamste eigenschap van een geestelijk leider.

Ik ben daarom ook voor het schilderkunstig realisme en tegen abstracte klatsj klatsj kwasterij, want dat is gewoonweg bij de heidenen af, zeg.

Weet U wat de fijn-gristelijke, gniepige collegaatjes het liefste zouden willen als Fred van der Wal ter sprake komt?

Rusten in mijn derde oksel, de middelvinger diep tussen mijn glad geschoren, gezalfde, ingeoliede, spekgladde geparfumeerde billen gepriemd als drijfanker, maar die plaats is helaas niet meer vacant: ik heb namelijk meer gegadigden in mijn in karmozijn leren balboekje staan en dat heeft niets te maken met een eventuele twijfelachtige serostatus of een bizarre sexuele afwijking, want ik ben kerngezond en hyperpotent. Krijg nou wat!

Toch laat ik niet iedereen zo maar voor niets in mijn uitgewoonde ouwe doos kijken. De dood in de pot. De ochtend rochul is inmiddels ook aan mij voorbij gegaan.

Zonder aantoonbaar recent gezondheidscertificaat komt er bij mij uit voorzorg niemand meer in en dan nog eis ik ter preventie een gasmasker, knie beschermers, latex werk handschoenen, desinfecterende spray voor de snee, een kunststoffen, knalgele valhelm met brandende mijnwerkerskoplamp, een helm camera voor onder de dekens bij het gynaekologisch grotonderzoek!

Die ingezonden brieven, die ik tussen 1983 en 2001 schreef?

Hou toch op!

Vol van wijsheid en genade als vanouds.

Ik ben geen roomsgeel vla flipje. Ook geen Maria alhoewel ik best een paar keiharde hor-moontieten cup dubbel D zou willen hebben als het even kon en kasten vol sexy dames lingerie, exclusief de grote doorsmeerbeurt van een perverse minnaar van het atletische tiepe, die van een partijtje actief stevig anaal neuken houdt, want dat hoef ik niet zo nodig zelf actief te beoefenen als super onderdanige man.

Mijn liefde voor de medemens kent nameijk sinds enige tijd al lang niet meer zijn grenzen.

Toch wordt er ondanks alles op de diverse kunstredacties bij het horen van mijn naam nog wel eens van schrik een bureau omver gekieperd, een salvo uit een Ingram machinepistool op een Velux dakraam van de darkroom bij nacht en ontij gelost, door mijzelf een compu-ter uit de muur gerukt en neuriënd door het venster naar buiten geworpen, want als je in de huidige maatschappij niet duidelijk voor je eigen rechten op komt als metrosexuele man blijf je als niet gesubsidieerd kunstartiest nergens.

Ook dit ligt meer in de komische sfeer, dan dat er van directe bedreiging sprake is al moet men het niet al te bont maken want dan wordt het menes en kunnen de graftakken als-mede een stemmig boeket vol van de onberispelijke leliën des velds met een pakkende tekst op witte linten met gulden letters besteld worden. Koffie voor toe met een banket-staaf graag ander wordt het matschudding en afstoffen met de staalborstel.

Mijn in- en in gelovige collegaatjes verwijten mij altijd dat ik niet bepaald een hoge dunk heb van het menselijke ras, maar dan zal ik U eens vertellen over die t.v. uitzending die ik pas gezien heb op een zondagochtend om negen uur van uit de Crystal Cathedral. Daar word je van binnen helemaal warm van als Dr. Schuller begint te spreken, dan denk je van; gofferdegofferdomme- geprezen zij Zijn Naaam, wat is dat toch goed, hè, wat zitten de mensen van nature toch prima in elkaar die daar zitten, allemaal brandschoon en net van onder de douche vandaan, de derde oksel gedesinfecteerd met Chanel Égoïste en keurig gekapt, niks op aan te merken, die schaambos, de scheiding in het midden.

Hoe geheel anders decennia geleden!

Als ik met Alice hand in hand in de griffermeerde kerk zat in 1963 dacht ik altijd: In de kerkbank is het beter één mossel in de hand dan de lucht van tien als ik de kerkgangsters rook die zo vol puur natuur waren en overliepen van Godvrucht! Het kabbelde de cups uit met kalvinistiese kutkracht. Rookwolken trokken op van uit het ondernavelse en de stoom kwam uit hun oren.

Ik mocht dan bidden dat zij de dijtjes gesloten zouden houden tot na de tweede collectezak de ronde had gedaan!

Vol van enthousiasme lekker mee zingen, dat gevoel voor de ambiance ook, de bloemen, het mooie weer, de humor, die kinderlijke blijheid an sich, die van de beeldbuisdominee af spat.

In één woord geweldig!

De keerzijde van dit alles is de haat en de nijd van de buurman drie hoog achter in de Kinkerbeis te Amsterdam die een walmende Opel Kut Kadett van zeventien jaar geleden rijdt, terwijl de man van zij (dat kolerekutkankertiefuswijf die de hoer speelt) van één hoog in een gepimpte Peugeot 306 met open knalpot, dubbele ver chroomde uitlaat en ramme-lende versnellingsbak van vijftien jaar geleden zich voort beweegt met rookpluimen van verbrande olie achter zich van hier tot Schin op Geul.

Weet U: dat is pas het ware leven en een lekkende pakking meer of minder maakt niets uit als het motorblok druipend van de afgewerkte motor olie op het balkon van de derde etage neergezet op de witte was van twee hoog druipt.

Een en al brokken tragiek op wrakke balkonnetjes met kratten hoofdpijnpils onder het uitgelubberde onwelriekende zitvlak van de doorgerotte rotanstoel.

De koelkast vol pils voor het gemak onder handbereik op het balcon. Ik heb daar grote compassie mee, met die onderuit gezakte opblaasbare zit zakken met lekke ventielen, maar nooit voor langer dan een minuut of zo, want het is niet die maatschappelijke klasse waarmede ik mij gaarne encanailleer of besmeur.

Men wil niet anders in die volksbuurten, anders hadden ze zich van zelf wel in het leven gebeterd om nieuwbouw te betrekken. Maar goed, zulke mensen moeten er ook zijn, al was het maar om de variatie mee aan te geven en de dranklokalen te bevolken of de geriatrischeinrichtingen- hetzij klinieken voor geslachtsziekten, maar ook om de leemte in het buro voor drugsverslaafden mee op te vullen.

Ik wil niemand hard vallen, ook niet die dozijnen links draaiende melkzure VKbloggers die gemene praatjes over mij hebben rond gestrooid of onze overburen tegen ons op stookten met leugens, want waarom zou je.

Niet iedere artiest kan wonen in een huis van dertig bij tien meter op een kavel van een hectare of zes, want verschil moet er zijn en om op een nieuwbouwkutkaveltje te huizen zoals mijn door de on derwijsinspectie zeer gewaardeerde ex-klasgenootjes te Meppel en omstreken of de artistieke, hoogstaande collegaatjes drie hoog achter in de Leclerqstraat centrum Amsterdam, die open gaskamer, nou, nee, daar bedank ik dus voor.

En als er al eens onmin is geweest met een provinciale galeriehouder dan heeft het beslist niet aan mij gelegen, want welk normaal mens begint een galerie op het Friese platteland, dan moet je toch wel een ontzettende boerenhufter zijn met het verstand in de kloten?

Els Boterbloem? Pieter Waterverf? Jeanne Heuvelstek? Kennen we die dan? Welnéé! En die willen we ook niet leren kennen…